Γυναίκα, όταν ήμουν 23 ετών…
Θα έβγαινα με κάποιον που με προσέγγισε από τα social ένα ραντεβού γνωριμίας, φαίνονταν πολύ καλό παιδί μέχρι την στιγμή που τον είδα από κοντά. Κανονίσαμε να έρθει να με πάρει από το σπίτι που έμενα τότε ως φοιτήτρια μόνη μου, για καλή μου τύχη του είπα ότι μένω δυο στενά πιο κάτω από εκεί που έμενα. Με το που μπήκα στο αυτοκίνητο του πήγε να με φιλήσει, τον έσπρωξα και προσπάθησε να δικαιολογηθεί… άρχισα να χαλιέμαι αλλά είχε ήδη ξεκινήσει να οδηγεί… Με ρώτησε που θέλω να πάμε του είπα σε μαγαζί να πιούμε κάτι… άρχισε να μου λέει δικαιολογίες ότι πρέπει να πάμε πρώτα σπίτι του να πάρει πορτοφόλι και αλλά τέτοια χαζά… εγώ άρχισα να φοβάμαι για την σωματική μου ακεραιότητα… του είπα να πάμε στην καφετέρια με ήρεμο τρόπο αυτός όμως επέμενε ότι θα ανέβει να πάρει το πορτοφόλι του κ θα πάμε σε μετά. Φοβόμουν παρά πολύ. Με πήγε σε ένα μέρος με δέντρα ερημικά… εκεί ήταν το σπίτι του. Μόλις φτάσαμε μου είπε πως βαριέται να πάει κάπου και προτιμάει να αράξουμε… εγώ άρχισα να πανικοβάλλομαι… πιστεύω πως αν του πω ναι κ είμαι ήρεμη δεν θα με πειράξει ενώ αν του φέρω αντίρρηση θα μου κάνει κακό… ανεβήκαμε λοιπόν σπίτι του έκατσα στον καναπέ και μετά από λίγο κλείδωσε την πόρτα. Εγώ άρχισα να φωνάζω, να κλαίω μέχρι που όρμησε πάνω μ με έγδυσε και πήγε να με βιάσει… εγώ να αντιστέκομαι να μην μπορώ να πάρω ανάσα κ μετά από λίγο σταμάτησε άρχισε να με βρίζει… του έλεγα πως θέλω να πάω σπίτι και δεν με άφηνε… μου έκανε ψυχολογικό πόλεμο πως περιμένει κι άλλους για να με βιάσουν… μετά από πολύ κλάμα και παρακάλια με πήγε σπίτι αυτός καθώς δεν με άφηνε να καλέσω ταξί σε όλο τον δρόμο με περιέπαιζε ότι θα τρακάρει και θα με σκοτώσει… ταυτόχρονα μου έλεγε ότι έχει σχέση… μόλις με άφησε επιτέλους σπίτι άρχισα να κλαίω δυνατά… δεν ήθελα να ξαναβγώ με κανέναν ποτέ… νόμιζα πως θα έρθει να ψάξει που μένω κ κάθε βράδυ φοβόμουν να κοιμηθώ… ήθελα να αλλάξω σπίτι… σκέφτηκα να τον καταγγείλω αλλά φοβόμουν… μέχρι σήμερα δεν το έχω ξεπεράσει, άλλαξαν όλα από εκείνη την μέρα…