Γυναίκα, όταν ήμουν 16 ετών…
Εγώ 16 χρονών, αυτός 17. Όλα ξεκίνησαν όταν γνωριστήκαμε πρώτα από κοντά και μετά είδαμε ότι πάμε στο ίδιο σχολείο . Αρχίσαμε να μιλάμε στα ΜΜΕ και δεν μου είχε αποκαλύψει ακόμα ότι είχε κοπέλα αλλά μετά από κάποιες μέρες μου ανακοίνωσε πως χώρισε. (Ήταν κάτι που θα έπρεπε από αυτό να καταλάβω ότι δεν θα πάει καλά αλλά δεν σκεφτόμουν καχύποπτα). Για να μην πολυλογώ η σχέση που είχαμε για τρεις μήνες ήταν μόνο και μόνο για να το χρησιμοποιεί σαν δικαιολογία τις λιγοστές φορές που βγαίναμε μόνοι μας ώστε να με πιέζει να προχωρήσουμε (ενώ είχα ξεκαθαρίσει ότι δεν ήμουν έτοιμη). Κατέληγε πάντα να με παρακαλάει και να μου κάνει ψυχολογικό πόλεμο μειώνοντας με για να νιώσω άσχημα και να το κάνω. Μου έλεγε ότι είναι το αγόρι μου και δεν έπρεπε να ντρέπομαι αυτόν και να τα κάνω όλα μαζί του. Ήταν ο πιο ανέμπιστος και γελοίος διότι όσο ήμασταν μαζί φερόταν απαίσια ακόμα και αν ήταν κόσμος μπροστά. Εγώ αυτά τα κατάπινα και έλεγα μέσα μου ότι θα αλλάξει και δεν θα είναι έτσι πάντα. Με πίεζε να του στέλνω φωτογραφίες και αν δεν το έκανα νευρίαζε και θύμωνε. Με σύγκρινε συνέχεια με τις πρώην του ότι αυτές τα έκαναν αυτά και ότι έπρεπε και εγώ. Όταν πλέον δεν άντεχα άλλο και σκέφτηκα ότι αυτά δεν είναι πραγματική αγάπη και ότι απλά αυτός ο σιχαμένος άνθρωπος με χρησιμοποιεί για δικές του ικανοποιήσεις (αφού όσες φορές βγαίναμε είχε ανάγκη να μου βγάλει το σορτσάκι και να βγάζει έξω το μόριο του έχοντας την απαίτηση να τον ικανοποιήσω) του είπα να χωρίσουμε. Από τότε έχει περάσει ένας χρόνος. Συνεχίζουμε να είμαστε στο ίδιο σχολείο και να γνωρίζουν τα περισσότερα από αυτά και οι φίλοι του (οι οποίοι τον υποστηρίζουν αλλά και η πρώην του η οποία αυτή τη στιγμή είναι πάλι κοπέλα του) και κάθε φορά που τυχαίνει να βρίσκεται μπροστά μου αηδιάζω την ώρα και την στιγμή που έκανα αυτό το λάθος στην ζωή μου και άφησα τον εγωισμό μου πίσω και δεν αντιστάθηκα σε οποιαδήποτε εμετική του κίνηση ή κουβέντα. Το μόνο που μου άφησε αυτός ο άνθρωπος είναι τραύματα και το κατάλαβα τώρα πλέον.