Γυναίκα, όταν ήμουν 9 ή 10 ετών…
H πρώτη μου εμπειρία ήταν όταν ήμουν γύρω στην Τετάρτη ή Πέμπτη Δημοτικού (9 ή 10 ετών). Στην παιδική χαρά της γειτονιάς μας. Ο “κύριος” που είχε το κυλικείο ήταν ηλικιωμένος ή εμένα μου φαινόταν τότε πολύ μεγάλος, σαν παππούς. Με δέλεαρ κεράσματα με ξεμονάχιαζε και ασελγούσε πάνω μου (θωπείες). Ένιωθα ότι κάτι ήταν πολύ λάθος σε όλο αυτό… και αισθανόμουν διπλά και τριπλά απαίσια γιατί ένιωθα κι αυτή τη γλυκιά αποχαύνωση… Θυμάμαι ότι ήμουν μπερδεμένη, σμπαράλια η ψυχή μου, υπέφερα κι από ουρολοιμώξεις… Φυσικά, ούτε κουβέντα για όλα αυτά στους γονείς… Ακόμα αναρωτιέμαι: “Δεν είχαν καταλάβει τίποτα;;;;” “Γιατί δεν έκαναν κάτι για να με προστατεύσουν;;;;” Δεν μπορώ να προσδιορίσω πόσο κράτησε όλο αυτό… Όταν, κάποια στιγμή, πέθανε ο εν λόγω “κύριος” θυμάμαι τη χαρά (χαιρεκακία) και την ανακούφιση που είχα νιώσει, αλλά και το συναίσθημα του απόλυτου μίσους που ξεχείλισε με το άκουσμα του νέου….