Γυναίκα, όταν ήμουν 44-45 ετών…
Κάποτε, διαφώνησα για εργασιακούς λόγους με μια μειοψηφία ανδρών συναδέλφων με αποδεδειγμένα αντιεπαγγελματική συμπεριφορά. Απάντησαν στις λογικές μου αντιρρήσεις ως μια γνήσια μισογύνικη αγέλη και οργανώνοντας εναντίον μου, και εναντίον άλλων συναδελφισσών που επίσης αντέδρασαν αργότερα, ένα διαρκές και ανελέητο mobbing με όπλο τη συκοφαντία. Οι άνδρες αυτοί δεν δίστασαν, εμφανιζόμενοι ως δήθεν θύματα προκειμένου να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα, να χρησιμοποιήσουν αμέτρητα ψέματα προκειμένου μας πλήξουν ηθικά και ψυχολογικά στον εργασιακό και όχι μόνο περίγυρο. Αν και έχει περάσει καιρός από τότε, μοιράζομαι αυτή την εμπειρία στέλνοντας ένα αγωνιστικό σινιάλο στις γυναίκες που όπως εγώ, σοκαρισμένες, απογοητευμένες και αηδιασμένες από την ποταπότητα, τα ψεύδη, την αχαριστία, τη φτήνια κάποιων ανδρών, ή/και, σπανιότερα, γυναικών, δεν αντέδρασαν σε ανάλογες περιστάσεις άμεσα και δυναμικά, παρά τις γνώσεις ή την ηλικία τους, αποφεύγοντας μια πιθανά σφοδρή σύγκρουση. Θέλω επίσης να τους πω πως έστω και με καθυστέρηση, και χάρη στη βοήθεια και άλλων άξιων, επίμονων και προσηλωμένων στην αλήθεια και όχι τα συμφέροντα γυναικών αλλά και ανδρών του εργασιακού και κοινωνικού μου περιβάλλοντος, βγήκα νικήτρια, αφού οι λίγοι αυτοί θρασύδειλοι και αργόσχολοι ”μικροκομπιναδόροι” παρέδωσαν ένας ένας τα όπλα και μας απάλλαξαν από την τοξικότητά τους αυτοβούλως, μην καταφέρνοντας χάρη στην ίδια τους την εμπάθεια να πετύχουν κανέναν στόχο. Τέλος, θέλω να πω σε όλες τις γυναίκες πως παρά τη ”νίκη”, δεν αισθάνομαι πολύ αισιόδοξη, καθώς γνωρίζω πως είναι πιθανό να επαναληφθούν κάποτε και κάπου, όχι πολύ μακριά, τέτοια φαινόμενα που έχουν ως πραγματική αφετηρία, παρά τις αντίθετες διακηρύξεις, το βαθύ μίσος και φόβο κάποιων, λίγων ελπίζω, ανδρών για όλες τις γυναίκες που, αδιαφορώντας για την αποδοχή και τη συμπάθεια των πλέον αδιάφορων εκπροσώπων του ανδρικού φύλου, επιτυγχάνουν αποτελέσματα σε ό,τι εκείνες επιλέξουν και αποδεικνύονται γνήσιες, ειλικρινείς, έντιμες και ικανές.