Γυναίκα, όταν ήμουν 28 ετών…
Σε ηλικία μεγάλη για πρωταθλητισμό επανήλθα σε αυτό το επίπεδο σε μαχητικό άθλημα. Πίστεψα σε αυτό και άκουγα ότι έλεγε η προπονήτρια μου και το ακολουθούσα πιστά. Δεν είχα καταλάβει κάτι, έως ότου το ενδιαφέρον της έγινε κάτι παραπάνω από αθλητικό και κατάφερε να με χωρίσει από το αγόρι μου. Αγαπητή στον περίγυρο. Βίαιος χαρακτήρας και απόλυτα χειριστικός. Δημιουργήθηκε μια σχέση άρρωστη, νόμιζα ότι έφταιγα, ότι το προκαλούσα, ότι το ήθελα και όταν συνειδητοποίησα πόσο άρρωστο ήταν όλο αυτό και δεν έφταιγα υπήρξε επαφή και χωρίς τη συναίνεση μου. Είπε ότι το ήθελα. Μετά ζήτησε συγγνώμη και μετά δεν παραδέχτηκε τίποτα. Ντράπηκα για όλα. Έμενα για τα παιδιά και γιατί δεν μπορούσα να ξεφύγω. Κατάφερα και έφυγα μέσα από φόβο, απειλές, ψυχολογική βία, συναισθηματική πίεση, άσχημες καταστάσεις. Δεν μίλησα γιατί δεν συγχωρούσα εμένα, ήμουν ενήλικη, έπρεπε να καταλάβω. Μιλάω τώρα γιατί αντιλήφθηκα ότι δεν έφταιγα. Στο χώρο μας είναι κλασικό μοτίβο και το θεωρούσαμε όλες δεδομένο και φυσικό. Σχεδόν σε κάθε σχολή υπάρχει η τουλάχιστον μια. Και μιλάω τώρα γιατί τώρα δεν φοβάμαι τίποτα. Γιατί υπάρχουν νέα παιδιά με όνειρα και αυτή, όπως και άλλοι που ξέρω έχουν ακόμα σχολές και προπονούν νέα παιδιά.