Είμαι μητέρα δύο κοριτσιών που έπεσαν θύμα των ασελγών πράξεων από τον ίδιο τους τον πατέρα. Ασκήθηκε ποινική δίωξη στον πατέρα, του αφαιρέθηκε η επικοινωνία με τα θύματα, για να του δοθεί εκ νέου μετά χωρίς επίβλεψη, και ενώ η ποινική διαδικασία είναι μέχρι και σήμερα στο στάδιο της ανάκρισης. Τα παιδιά αρνούνται να έλθουν σε επαφή με το βιαστή τους και το αποτέλεσμα είναι να κατηγορούμαι με το επαίσχυντο και παραπλανητικό ψευτοσύνδρομο της γονεϊκής αποξένωσης. Ένα ευφυολόγημα του παιδόφιλου παιδοψυχιάτρου Gardner που εξαιτίας του, μητέρες έχασαν την επιμέλεια των κακοποιημένων παιδιών τους στην προσπάθειά τους να τα προστατεύσουν. Τα παιδιά μας μιλάνε και δεν τα ακούνε. Τα παιδιά μας υποφέρουν και κλείνουν τα ώτα στις κραυγές τους. Πως είναι δυνατόν να επιτρέπεται ελεύθερη επικοινωνία του θύματος με το θύτη? Πως είναι δυνατόν ως μητέρα να κατηγορούμαι που υπερασπίζομαι τα παιδιά μου και τα στηρίζω στον δύσκολο αγώνα τους να γιατρεύσουν τόσο τα τραύματα του παρελθόντος, όσο και εκείνα που προκαλούνται από την επαφή με τον ιδιο δράστη?