Γυναίκα, όταν ήμουν 12 ετών…
Η κακοποίηση ξεκίνησε κάπου στα 12 μου έτη και συνέχισε να συμβαίνει για ένα περίπου χρόνο. Ακριβώς δε θυμάμαι ούτε τη συχνότητα ούτε τη διάρκεια, αλλά ήταν πολλές οι φορές. Ήταν πολλές οι φορές ωστόσο. Διείσδυση δεν υπήρχε, υπήρξαν όμως πολλά άλλα, κλιμακούμενης έντασης και παρεμβατικότητας. Κάθε στιγμή που βρισκόμασταν μόνοι μας με κάποιο τρόπο θα με παρενοχλούσε. Σαφώς ήταν το μυστικό μας, έτσι έπρεπε και έτσι έγινε. Μου έλεγε πόσο του άρεσε αλλά και πως υπήρχε ο κίνδυνος να τον ερωτευτώ, και δε θα έπρεπε. Μου ακουγόταν τόσο αστείο αυτό. Καμία έλξη δεν αισθανόμουν, απλά ήθελα κάθε φορά να τελειώσει. Αποκοβόμουν, δημιουργούσα τις φαντασιώσεις πως ήμουν κάποια άλλη εκείνες τις στιγμές, ως πόρνη με έβλεπα συνήθως, με κοιτούσα από ψηλά μέχρι να τελειώσει όλο αυτό. Έκλεινε αυτή η ιστορία και συνέχιζα υπερ-συγκεντρωμένη και κλειστή τη ζωή μου. Ποτέ δεν έμαθε ούτε και κατάλαβε κανείς τίποτα, ήμουν εξάλλου πολύ καλό, εργατικό και υπάκουο παιδί. Μέχρι που την Άνοιξη του 2020 κατάφερα να ονομάσω αυτό που συνέβαινε. Όχι δεν ήταν εντάξει, όχι δεν ήταν αρκετό το ότι κατάφερα να συνεχίσω με επιτυχία, όχι δεν είναι αλήθεια ότι δεν με επηρέασε. Με άφησε συναισθηματικά “ανάπηρη” και αποξενωμένη από το σώμα και την ψυχή μου για 14 χρόνια. Οι φίλοι μου, η ψυχοθεραπεία, τα βιβλία και η δημοσιότητα του metoo, είναι αυτά που με βοηθούν να καταλάβω τι συνέβη τότε και να βρω το δρόμο να ανακαλύψω τον εαυτό μου.