Άνδρας, όταν ήμουν 16 ετών…
Αγόρι. Ήμουν γύρω στην ηλικία των 16 ετών έχοντας απορριφθεί από το οικογενειακό περιβάλλον, ειδικά από τον πατέρα μου, λόγω του σεξουαλικού προσανατολισμού, ζούσα με την μητέρα μου η οποία συναισθηματικά ήταν απούσα. Δυστυχώς γνώρισα αυτόν τον άνθρωπο ο οποίος ήταν σαν να ήξερε ακριβώς τι έκανε, μου συστήθηκε με άλλο όνομα, ρωτούσε τα πάντα για την οικογενειακή μου κατάσταση ώστε να αποσαφηνίσει το που στοχεύει και να δει αν θα έχει επιπτώσεις σε αυτό. Στην αρχή μου συστήθηκε σαν ένας καλός φίλος ήταν αρκετά μεγαλύτερος από εμένα και με τον καιρό ήταν ένας άνθρωπος που μπορούσα να εμπιστευτώ μιας και δεν υπήρχε κανείς άλλος, έχοντας λοιπόν με τον καιρό αναγνωρίσει το πεδίο απλά σε μια βόλτα με το αμάξι ξεκίνησε να με απειλεί ότι αν δεν κάνω αυτό που θέλει θα με εγκαταλείψει… Δεν υπέκυψα λόγω του ότι φοβόμουν την εγκατάλειψη αλλά λόγω του ότι στην συγκεκριμένη φάση το μόνο συναίσθημα που νιώθει το θύμα είναι ένας γενικευμένος τρόμος ότι ίσως μου κάνει κι άλλο κακό εκείνη την στιγμή… Μόνος και αβοήθητος απλά γύρισα σπίτι και δέχτηκα την κατάσταση ως έχει… Προσπαθώ να επιβιώσω, να σπουδάσω, να αποκατασταθώ επαγγελματικά έως σήμερα… Με τα χρόνια θεωρώ πως με ακολουθούσε ένα μετατραυματικό στρες που ίσως σήμερα κατά ένα μέρος έχει αντιμετωπιστεί… Θέλω να πω σε όλα τα παιδιά που ίσως έχουν πέσει θύμα τέτοιων καταστάσεων λόγω ηλικιακής ευαλωτότητας που μπορεί να ξεκινά από δυσμενείς συνθήκες στο σπίτι να απευθυνθούν άμεσα στις αρχές… Η ντροπή και η ενοχή είναι τα πρώτα συναισθήματα είναι όμως και τα πρώτα συναισθήματα που το θύμα πρέπει να αποβάλει…