Γυναίκα, όταν ήμουν 6-15 ετών…
Από την ηλικία των 3.5 ετών ασχολήθηκα με την ενόργανη και από την ηλικία των 5 περίπου με ζήτησαν στο αγωνιστικό τμήμα και αργότερα μπήκα και στην εθνική ομάδα. Όλη αυτήν την περίοδο, προκειμένου να γίνει η προπόνηση όπως εκείνοι ήθελαν και να μην κάνουμε λάθη, δεχόμουν καθημερινά από τους προπονητές μου ψυχολογική βία και χτυπήματα σε όλο μου το σώμα, όπως χαστούκια, μπουνιές, κλωτσιές, τραβήγματα από τα μαλλιά, τσιμπήματα στο σώμα μέχρι που μελάνιαζα. Επίσης, δε μας επιτρεπόταν να μιλάμε με τις συναθλήτριες μας την ώρα της προπόνησης ή να πίνουμε νερό και να πηγαίνουμε στην τουαλέτα όποτε εμείς το επιθυμούσαμε. Επιπλέον, δε μας επιτρεπόταν να μην κάνουμε προπόνηση ακόμα κι αν ήμασταν τραυματισμένες ή άρρωστες. Όταν έσπασα το πόδι μου εν ώρα προπόνησης, η προπονήτρια μου δε με άφησε να βάλω ούτε πάγο, ενώ δεν άφηνε και κανέναν άλλο προπονητή να έρθει κοντά μου και να δει τι έχω. Αντιθέτως, μου είπε να συνεχίσω κανονικά την προπόνηση μου, όσο εγώ έκλαιγα με λυγμούς και δεν μπορούσα να σταθώ στο πόδι μου. Όταν στην εφηβεία είχα πάρει κάποια παραπάνω κιλά με αποκαλούσαν συνεχώς χοντρή, βόδι και πολλά άλλα επίθετα και μου είχαν τονίσει πως δε θα ασχοληθούν μαζί μου μέχρι να αδυνατίσω, όπως και έκαναν. Άλλο περιστατικό που θυμάμαι ήταν όταν είχαμε πάει στην Αγγλία για πανευρωπαϊκούς αγώνες, όπου είχα έναν τραυματισμό στο ισχίο και με πονούσε πολύ. Εκεί με πήγαν στο γιατρό, ο οποίος μου έκανε ένεση και τόνισε να μην κάνω καμία άσκηση πριν τον αγώνα, έτσι ώστε να μπορέσω να αγωνιστώ. Παρόλα αυτά η προπονήτρια με έβαλε να κάνω κανονικά προπόνηση κι έτσι ο πόνος επανήλθε ακόμα και σε χειρότερο βαθμό, με αποτέλεσμα να μην μπορέσω να αγωνιστώ σε όλα τα όργανα, παρά μόνο σε 1 και με πολύ μεγάλο πόνο. Αυτά και άλλα πολλά συνέβαιναν σε καθημερινή βάση, με τους προπονητές να ξεσπούν σε εμάς, ακόμα και όταν δεν είχαμε κάνει κάτι κακό.