Γυναίκα, όταν ήμουν 5-9 ετών…
Ήμουν περίπου 5-6 χρονών. Όταν επισκεπτόμουν το σπίτι οικογενειακών μας φίλων που βρισκόταν ακριβώς δίπλα από το δικό μας, πολλές φορές βρισκόταν εκεί ένας άλλος γείτονας. Όταν έβρισκε τη στιγμή που ήμουνα μόνη μου με έβαζε πάνω στα πόδια του και με άγγιζε παντού… Έλεγε ότι ήταν ένα παιχνίδι και γελούσε. Θυμάμαι ακόμα την έκφραση του. Δεν ήξερα αν ήταν σωστό ή λάθος αλλά θυμάμαι πολλές φορές να το σκέφτομαι όταν ξάπλωνα στο κρεβάτι μου και ένιωθα ένα βάρος στο στομάχι και έκλαιγα χωρίς να καταλαβαίνω γιατί… Ντρεπόμουν να μιλήσω σε κάποιον γιατί δεν είχα δει άλλα παιδιά να παίζουν αυτό το παιχνίδι… Κάποια στιγμή σταμάτησε όλο αυτό γιατί έφευγα από το σπίτι όταν έβλεπα ότι ερχόταν γιατί με το παιδικό μου μυαλό σκεφτόμουν ότι δεν ήθελα να κλαίω άλλο τα βράδια. Πέρασαν αρκετά χρόνια και το σκεφτόμουν μέχρι που “κοιμήθηκε” μέσα μου. Αλλά “ξύπνησε” πάλι όταν στην εφηβεία μου προσπάθησε να κάνει το ίδιο ένα συγγενικό μου πρόσωπο. Εκεί αντιστάθηκα αλλά είχε ξυπνήσει… Σήμερα και μετά από χρόνια ψυχοθεραπείας ακόμα έρχεται η εικόνα στο μυαλό μου…