Γυναίκα, όταν ήμουν 20-24…
Ήταν η πρώτη μου αληθινή σχέση. Φοιτήτρια, πρώτη φορά μόνη, μακριά απ’ την οικογένειά μου. Δυστυχώς, τα δείγματα ήταν ξεκάθαρα απ’ τις πρώτες μέρες της γνωριμίας μας, όπου ζήτησε να κοιτάξει το κινητό μου. Ήμουν τόσο αφελής τότε! Κάθε φορά που κάτι καινούριο συνέβαινε, πάντα έβρισκα μία δικαιολογία, όπως ότι είχε δύσκολο παρελθόν και το ότι με αγαπάει. Δεν με αγαπούσε. Ήθελε να είμαι το κτήμα του. Με χτύπησε μια φορά κ δυστυχώς δεν τον έδιωξα. Το χειρότερο απ’ όλα ήταν η ψυχολογική βία. Επιβεβαίωνε συνεχώς τις προσωπικές μου ανασφάλειες για την ομορφιά κ το σώμα μου, συγκρίνοντάς με με τις πρώην του κ εκθειάζοντας συνεχώς τον εαυτό του. Με απομάκρυνε από όλους τους φίλους μου, ήθελε να ξέρει με ποιον μιλάω, ποιον συναντάω, τι κάνω, που και για πόση ώρα. Κατέληξα μια σκιά του εαυτού μου, χωρίς κοινωνικές επαφές για να μη χρειάζεται να εξηγώ και να απολογούμαι. Ζούσα για να φροντίζω έναν εγωκεντρικό κάθαρμα κ να παίρνω λίγα ψίχουλα αγάπης σαν αντάλλαγμα. Όταν δεν άντεχα πια άλλο αυτή τη ζωή έφυγα. Από την πόλη. Έφυγα χωρίς να έχω τελειώσει τις σπουδές μου για να μη χρειάζεται να ζω άλλο μαζί του. Δεν μπορούσα να τον χωρίσω από κοντά. Δεν το δεχόταν ακόμα κι όταν προσπάθησα. Πήρε καιρό να τον ξεφορτωθώ και να σταθώ ξανά στα πόδια μου. Να βρω τον εαυτό μου και να ανακαλύψω ότι ΔΕΝ είναι έτσι η αγάπη. Το έθαψα τόσο βαθιά μέσα μου, που ήταν σα να μην το έζησα ποτέ. Δεν ήξερα καν ότι είμαι κι εγώ μία από τις αμέτρητες κακοποιημένες γυναίκες.