Γυναίκα, όταν ήμουν 7-8 ετών…
Δεν θέλω να πω πολλά. Άνθρωπος που δούλευε σε εκκλησία. Άνθρωπος που το παιδί του είχε νοητικό πρόβλημα. Άνθρωπος της οικογένειας μου. Όλοι τον είχαν για άγιο και πολύ καλό άνθρωπο. Ξεκίνησε στην Τρίτη δημοτικού τελείωσε στην Δευτέρα Λυκείου. Με πήγαινε συνέχεια σε μέρη απόμερα με χάιδευε με χούφτωνε, έβαζε το χέρι μέσα από τα εσώρουχα μου. Πέρναγα πολλά βραδιά στο σπίτι του λόγω του ότι είμασταν οικογένεια. Ο πατέρας μου το είχε καταλάβει, όλοι όμως έλεγαν ότι δεν πήρε καλά το θέμα του χωρισμού με την μητέρα μου και αυτά που έλεγε ήταν τρελές γιατί ένας άνθρωπος σαν αυτόν δεν θα έκανε ποτέ κάτι τέτοιο. Στο λύκειο και μετά άρχισα να τον βλέπω λιγότερο γιατί μέχρι πριν οι επαφές μας ήταν καθημερινές. Μετά στο λύκειο λοιπόν απέφευγα παρά πολύ να τον δω αλλά υπήρχαν και φορές που δεν του ξέφευγα και με χούφτωνε με την πρώτη ευκαιρία. Με μεγάλωσε λέγοντας πως δεν κάνει τίποτα κακό και πως είναι απόλυτα φυσιολογικό. Ξέρω ότι υπάρχουν κοπέλες που έχουν περάσει πολύ χειρότερα και πως αυτό δεν είναι τίποτα αλλά δακρύζω. Κάθε φορά που σκέφτομαι της στιγμές με το χέρι του να γλιστράει στο εσώρουχο μου κλαίω.