Γυναίκα, όταν ήμουν 23 ετών…
Ήμουν 23 ετών τότε, και στα πλαίσια πρακτικής άσκησης που χρειάστηκε να κάνω για την λήψη του πτυχίου μου έκανα αίτηση σε ένα ξενοδοχείο 5* στη Χαλκιδική στη θέση της υποδοχής. Από την πρώτης κι’ όλας συνέντευξη που έγινε μέσω μια εφαρμογής (λόγω πανδημίας COVID-19) κατάλαβα ότι δεν ήταν μια φυσιολογική συνέντευξη. Αρχικά για την διάρκεια της αλλά και από τις ερωτήσεις που δεν αφορούσαν τον τομέα της εργασίας. Παρόλα αυτά δεν το είπα σε κανέναν μήπως με θεωρούσαν υπερβολική. Έφτασε η πρώτη μέρα εργασίας, και έβλεπα από τον ανώτερο μας μια συμπεριφορά παρεξηγήσιμα οικεία. Συνέχισα να μην αναφέρω κάτι διότι σε αυτό το περιβάλλον δεν μπορούσα να ανοιχτώ σε κανέναν αφού τους γνώριζα μόλις κάποιες ημέρες. Φτάνοντας στον πρώτο μήνα εργασίας, δεχόμουν σχόλια του τύπου ποσό σου πάει αυτή η στολή, αν φοράω κάτι από μέσα, είχαμε ένα φουλάρι στο λαιμό, με άγγιζε και μου έλεγε σου πάει παρά πολύ κλπ. Δυστυχώς δεν άργησε να αγγίξει και η πανδημία το ξενοδοχείο στο οποίο εργαζόμουν. Μας είχαν στη απομόνωση σε εξαθλιωτικές συνθήκες, παρόλα αυτά δεν άργησα να δεχτώ και ένα μήνυμα στο προσωπικό μου αριθμό από τον συγκεκριμένο «κύριο» που μου έλεγε ότι για ό,τι χρειαστώ θα είναι δίπλα μου και ότι με ευχαριστεί πολύ για την εμπιστοσύνη που του έδειξα να είμαι μέλος στην ομάδα του. Γυρίζοντας από καραντίνα 15 ημερών λόγω συμπτωμάτων με καλεί στο γραφείο του να μου πει ότι για να αναπληρώσω τον χαμένο χρόνο εργασίας θα δουλεύω παραπάνω ώρες και ότι θέλει από μένα να μεταφέρω τις λίστες των αφίξεων και των αναχωρήσεων, προσωπικά. Συνεχίστηκαν κάθε μέρα τα ίδια σχόλια και ντρέπομαι να αναφέρω και κάποια ακόμη. Έως που κάποια μέρα αρνήθηκα να πάω εγώ τις λίστες και τώρα έρχεται με βρίσκει και μου λέει ότι από σήμερα θα εργάζεσαι περίπου 17 ώρες. Δυο μέρες άντεξα, μετά και γνωρίζοντας μόνο μια φίλη μου όλο το παρασκήνιο ζήτησα παραίτηση. Ο συγκεκριμένος κύριος είχε σαν μότο «ότι εάν συμπεριφέρεστε καλά θα βρείτε δουλειά στη Θεσσαλονίκη αλλιώς δύσκολα».