Γυναίκα, όταν ήμουν 15 ετών…
Στο λύκειο είχαμε έναν καθηγητή ο οποίος έδειχνε μια ιδιαίτερη συμπάθεια στα κορίτσια, τα οποία φρόντιζε να αγκαλιάζει και να ακουμπάει πολύ συχνά. Κάνοντας μια ομαδική εξωσχολική εργασία με το συγκεκριμένο καθηγητή (ομάδα 4 κοριτσιών) μας έκανε προτάσεις για νυχτερινές συναντήσεις στο άδειο σχολείο ή σε καφετέρια εκτός σχολικού ωραρίου. Μας ζητούσε επίμονα τα κινητά μας τηλέφωνα ενώ είχε ήδη τα e-mails μας. Μας πίεζε έντονα να κάνουμε βιντεοκλήσεις ενώ του τονίζαμε επανειλημμένα πως δεν θέλουμε. Και τελικά σε ένα ταξίδι που έπρεπε να κάνουμε για αυτή την εργασία μας, είπε πως απαγορεύεται να έρθουν γονείς (ενώ ο κανονισμός ξεκάθαρα το επέτρεπε) και να μείνουμε στην ξένη πόλη μαζί του σε ένα μικτό hostel. Εμείς είχαμε αναφέρει στους γονείς μας διάφορες περίεργες κινήσεις, αλλά ειδικά στην αρχή δεν θέλαμε να προκαλέσουμε θέμα στο σχολείο και ξέραμε πως χωρίς ξεκάθαρα στοιχεία δεν θα γινόταν κάτι, εφόσον ήταν φίλος του λυκειάρχη. Εγώ από την αρχή ήμουν πολύ σίγουρη για της προθέσεις του, γιατί δεν ήμασταν οι μόνες που το είχαν βιώσει. Οι εμπλεκόμενες φίλες μου όμως είχαν αμφιβολίες με τη σκέψη ότι δεν έχει παιδιά και μπορεί να προσπαθεί να διοχετεύσει αυτά τα συναισθήματα με πιο εκδηλωτικό τρόπο. Μετά την πρόταση για το μικτό χόστελ και αφού κρατήσαμε τους γονείς μας να μην κάνουν φασαρία για να μην έχουμε πρόβλημα στο σχολείο, του στείλαμε σε mail πως οι γονείς μας απαιτούν να συνεχίσουμε μόνες μας την εργασία και το θέμα τελείωσε εκεί. Με στοιχειώνει όμως που ξέρω πως αυτά συμβαίνουν ακόμη σε πολλά κορίτσια που ξέρω στο συγκεκριμένο σχολείο και δεν έκανα κάτι τότε.