Αγόρι, 2,5 ετών…
“Ναι, έχει συμβεί κακοποίηση & μάλιστα άσχημου βαθμού” – σε βρεφονηπιακό σταθμό! Ήμουν μάρτυρας αυτής της παραδοχής ανθρώπου που γνωρίζει, παρουσία ιδιωτικού ντετέκτιβ, δικηγόρου & δύο ενηλίκων. Αυτό έπρεπε να αρκεί ώστε να ασκηθεί δίωξη, εάν η προστασία των παιδιών είχε για το κράτος δικαίου μεγαλύτερη αξία από τα όποια συμφέροντα. Αυτή είναι η μόνη απτή απόδειξη που έχω ως μάνα, όταν αφήνοντας το παιδί μου να κοινωνικοποιηθεί & να διαπαιδαγωγηθεί τα πρώτα που έμαθε ήταν η κακοποίηση & η διαστροφή – λεκτική, σωματική, σεξουαλική. Τα παιδιά όμως δεν θεωρούνται αξιόπιστοι μάρτυρες, ο άνθρωπος αυτός είπε ότι θα μιλήσει μόνο εάν κληθεί στο δικαστήριο & εγώ, όπου πήγα με συμβούλεψαν να μην κάνω μήνυση γιατί “πιθανότερο είναι ότι θα κατηγορηθείς για συκοφαντική δυσφήμιση, εάν δεν έχεις γερό budget-δικηγόρο η ζωή σας θα καταστραφεί & το χειρότερο, το παιδί μέσα από τη διαδικασία θα θυματοποιηθεί εκ νέου όπως κάθε άλλο θύμα βιασμού”.
Μετά τα μέσα της χρονιάς η συμπεριφορά του παιδιού άλλαξε απότομα, η έκφραση του σκοτείνιασε. Άρχισε να με χτυπάει όταν το ξυπνούσα, δεν ήθελε να πηγαίνει, η παιδαγωγός το τράβαγε μέσα με δύναμη ενώ κρατιόταν από τα ρούχα μου φωνάζοντας μαμά μη με αφήνεις – στο κολαστήριο του, κατάλαβα πολύ αργότερα. Από ένα σημείο & μετά έμπαινε μέσα σαν υπνωτισμένο, ανέκφραστο. Η δικαιολογία της δ/νσης: είναι φυσιολογικό, τα παιδάκια κουράζονται προς το τέλος της χρονιάς! Αλλάζοντας πάνα μία ημέρα λέει: “το πιπί μου το πλένει ο Καπετάνιος, το κρύβω από τον παππού & .., μου πιάνει το πιπί η Μάγισσα, την λένε Μπλε” – εκτός του επιστάτη & του μάγειρα, άνδρες βρεφονηπιοκόμοι ΔΕΝ υπήρχαν. Η συμπεριφορά του γινόταν πιο επιθετική & οι εκφράσεις του ανάρμοστες εστιάζοντας σε ό,τι έχει σχέση με πωπούς, σκατά, πορδές & ξύλο, ενώ το ύφος, το βλέμμα & το γέλιο του γίνονταν αφύσικα πονηρά, αναφέροντας συχνά έναν παππού/γέρο με μπαστούνι / γριά / ρομπότ / κακό που είχε φίλο έναν καλό ή γινόταν καλός όταν έβγαζε τη μάσκα/στολή.
Μπέρδευε τον μπαμπά του με κάποιον που “τον έλεγαν Αρκουδάκη Μονοκεράκη αλλά δεν ήταν επειδή φοράει μία στολή τέτοια”. Άλλοτε άλλαζε τη χροιά της φωνής του σαν να υποδύεται ρόλους, με σεξουαλικές αναφορές & κινήσεις. Ρωτώντας ποιος στα έμαθε, απαντούσε ο Σκατάκιας, ο Τίποτας, ο Κανένας. Λέξεις & έννοιες που συνδέονταν με αυτές τις συμπεριφορές ήταν: καπετάνιος, κυνηγοί, φυλακή, εισιτήριο, “το πουλάκι τσίου”, “baby-shark”, αποκαλούσε το πιπί του barbie & σεφ, ενώ απέκτησε μία μανία να καθαρίζει τα πάντα με μωρομάντηλα & να κολλάει πράγματα ή & τον εαυτό του με χαρτοταινία. Το “καβάλημα”, το ξύλο, τα μπαλόνια, το νερό-πισίνα, βελόνες & η ασφυξία ήταν μέρη παιχνιδιών που κατονόμασε ως “Το παιχνίδι της παγίδας” ή “Ακόμα Μέσα” και τα είχε παίξει “στο παλιό σχολείο, πριν από χρόνια”. – λέω ένα τραγούδι, είμαι & κακός, σφαλιάρα για έναν, σφαλιάρα για όλους, είμαι κακούλης, είμαι η βεντούζα, που τα κολλάει τα πάντα, κάνε…εααααχ..! τί μου κάνετε.? Δεν σου κάνουμε τίποτα. Τώρα, τώρα γουρούνι! Τώρα εσύ λουκουμά & να ζωγραφίζεις, βρωμοκοπίλα. – Μετά τριβόταν στο κρεβάτι στα τέσσερα λέγοντας: Σερφάρω μωρό μου, σερφάρω… -..έπαιξα ένα κακό παιχνίδι παλιά. Ήμουνα με κάποιον κακό & αυτός έβαζε το δάχτυλο στον ποπό και μετά στο στόμα. Αλλά έγινε καλός όταν έβγαλε τη μάσκα. Στον “παλιό παιδικό”: – ..μου είχαν πει ότι τα μωρά είναι κακά & πρέπει να τα σκοτώσουμε. Εγώ μάλιστα χτύπησα ένα μωρό. Οι παλιές δασκάλες µε χτυπούσαν, & …. τον χτυπούσαν – ..μια μέρα άφησα όλα τα παιδιά να με μυρίσουν στον ποπό. Παίξαμε Το Αληθινό Φιλί της Αγάπης & μυρίσαμε όλοι τον ποπό του άλλου – ..Έλα να κάνουμε ένα παιχνίδι, το παίζαμε στον παλιό παιδικό. Ενώναμε τις γλώσσες μας & παίζαμε όκι-κόκι. Ήταν μαζί & άλλα παιδάκια, τα άλλα παιδάκια με χτυπάγανε.. & οι δασκάλες ..Τώρα δεν μιλάμε πια άλλο για τον παλιό παιδικό
Ήταν & άλλα παιδιά, όχι μόνο το δικό μου. Εάν γνωρίζετε, μιλήστε!