Γυναίκα, όταν ήμουν 5-12 ετών…
Δυστυχώς όπως οι περισσότερες αθλήτριες της ενόργανης έχουν ζήσει αυτές τις τραγικές καταστάσεις, στο κλάδο του τραμπολίνο και του ακροβατικού διαδρόμου έχουμε περάσει και εμείς πολύ δύσκολες περιστάσεις. Όλα αυτά που ακούω από πρώην αθλήτριες ότι τους τραβούσαν τα μαλλιά, τις χαστούκιζαν, τις έσπρωχναν και τις έβριζαν νιώθω πως τα ζω για δεύτερη φορά…. Στενοχωριέμαι και λυπάμαι που δεν βρήκαμε ποτέ το θάρρος να μιλήσουμε και να ακουστούμε τότε που έπρεπε. Ποτέ όμως δεν είναι αργά. Στιγμές που οι σφαλιάρες έφευγαν χωρίς καν να προλάβεις να το καταλάβεις, φωνές, βρισιές, προσβολές και εκνευρισμός, μέχρι να βγει το πρόγραμμα δεν σχολούσαμε. Θυμάμαι ένα απόγευμα που έχω πάει για προπόνηση και προσπαθώ να βγάλω μια σειρά στον ακροβατικό διάδρομο και να έχει πάει 11 το βράδυ και να μην με αφήνει να πιώ ούτε νερό μέχρι να το κάνω. Μια άλλη φορά στα αποδυτήρια έδωσα σε μια συναθλήτρια μου ένα μπισκότο να φάει γιατί πεινούσε πολύ και εκείνη την ώρα μπήκε στα αποδυτήρια η προπονήτρια. Την ρώτησε πού το βρήκε και την ώρα που με έδειξε απλά θυμάμαι ένα χέρι πάνω στο πρόσωπο μου και μια μαμά ενός άλλου παιδιού να τη τραβάει προς τα πίσω για να μην με χτυπάει άλλο. Στους αγώνες δεν τολμούσαμε να μιλήσουμε σε αθλήτρια διαφορετικού συλλόγου. Μας έπιανε από το μπράτσο και η πίεση που έβαζε μας έκανε αιμάτωμα. Έφευγα από τη προπόνηση και ενώ έκανα ένα άθλημα που αγαπούσα δεν ήθελα να ξαναπατήσω μέσα στο γυμναστήριο ποτέ. Στενοχωριέμαι διότι οι γονείς μου με πήγαν εκεί για να περνάω καλά και να κάνω αυτό που μου αρέσει και πλέον μετανιώνουν την ώρα και τη στιγμή….