Γυναίκα, όταν ήμουν 13-20 ετών…
Ένας οικογενειακός φίλος, ο “θείος Χ.”, όπως τον αποκαλούσαμε παιδιά, από τη στιγμή που μπήκα στην (προ)εφηβεία άρχισε να με κοιτάζει διαφορετικά. Προσπάθησε πάρα πολλές φορές να με αποπλανήσει, με ακολουθούσε μέσα στο σπίτι των γονιών μου, μου ζητούσε φιλιά, με άγγιζε, με χούφτωνε, αργότερα με έπαιρνε τηλ. για να “πιούμε καφέ”. Όταν μίλησα στους γονείς μου δεν με πήραν στα σοβαρά, δεν με πίστεψαν. Αναγκάζομαι να τον βλέπω ακόμη σε συγκεντρώσεις στο σπίτι μας, αφού τον καλεί ο πατέρας μου, ενώ εγώ εξακολουθώ να του θυμίζω τα γεγονότα και να τον αποφεύγω. Αδυνατώ να χωνέψω τον βαθμό άρνησης του πατέρα μου και την έλλειψη ενσυναίσθησης σε μένα, το παιδί του.