Γυναίκα, όταν ήμουν 11 ετών…
«Δάσκαλος» σε Δημοτικό Σχολείο στη Χαριλάου Θεσσαλονίκης με τραβούσε συνέχεια από τα μαλλιά και γυρνούσα στο σπίτι με κεφάλι κατακόκκινο και κλαμμένη. Δεν ήθελα να πηγαίνω στο σχολείο. Με κορόιδευε διαρκώς για το ότι πήγαινα στην εκκλησία και ιδίως όταν φορούσα φούστα. Παραμονές περίπου Χριστουγέννων οργάνωσε φαγοπότι στην τάξη, με χρέωση για το κάθε παιδί. Εγώ είχα πληρώσει, όμως επειδή νήστευα δεν ήθελα να φάω. Με πίεζε να φάω, κι όταν του είπα ότι νηστεύω και δεν θέλω να φάω και ότι μπορεί να φάει τη μερίδα μου όποιο παιδί θέλει παραπάνω φαγητό, άρχισε να το φωνάζει σε όλη την τάξη χλευάζοντας με με φρικτό τρόπο. Με τραβούσε από τα μαλλιά για να αναγκαστώ να φάω!!!!! Πήγα στο σπίτι κλαμμένη και την ίδια μέρα ο πατέρας μου με άλλαξε τμήμα. Έπρεπε να περάσουν 13 χρόνια, για να τους εκμυστηρευτώ μόλις πρόπερσι ότι μία μέρα που φορούσα μία μπλούζα με πούλιες στο V, που δεν ήταν καν ανοιχτή, είχε μέσα ύφασμα (απλά από πάνω έκανε V σαν μπολερό) να με σηκώσει μπροστά σε όλη την τάξη και να πει ”έβαλες και τις πούλιες σήμερα να κοιτάμε όλοι το στήθος σου!!!” και γελούσε άθλια, με ένα ύφος που ποτέ μου δε θα ξεχάσω… Η μαμά μου έκλαιγε και με ρωτούσε γιατί δεν της το είπα τότε. Γιατί φοβόμουν! Γιατί δεν καταλάβαινα. Γιατί ένιωθα άβολα!! Πως μπορεί να νιώθει ένα κορίτσι με αυτό το σχόλιο, ιδίως στην ηλικία αυτή που το σώμα αλλάζει, το στήθος αρχίζει να διαμορφώνεται και το παιδί νιώθει ήδη περίεργα με τις αλλαγές αυτές και προσπαθεί να τις κατανοήσει!! Αυτό το μπλουζάκι ακόμα το θυμάμαι… Ήταν δώρο της αγαπημένης μου θείας… το αγαπούσα τόσο πολύ, μα ποτέ δεν τόλμησα να το ξαναφορέσω…