Γυναίκα, όταν ήμουν 11 ετών:
Ο δάσκαλος που είχα στην Ε και ΣΤ Δημοτικού, με κάλεσε στο σπίτι του το απόγευμα, εν γνώσει της μητέρας μου: ο λόγος της επίσκεψης ήταν να βοηθήσει στην προετοιμασία μου για να δώσω εξετάσεις προκειμένου μετά το Δημοτικό να φοιτήσω σε ένα πρότυπο Γυμνάσιο. Δεν έχω καμία ανάμνηση να είναι δική μου επιθυμία ή της μητέρας μου (καθώς δεν γνώριζα καν τι είναι «πρότυπο σχολείο») και, για αυτό, σήμερα συμπεραίνω πως θα το είχε προτείνει εκείνος στη μητέρα μου… Θυμάμαι τον τρόμο μου όταν άρχισε να με αγγίζει με καθαρά σεξουαλική διάθεση και προσπάθησε να με φιλήσει, και θυμάμαι πως «το έβαλα στα πόδια» έντρομη και πολύ ταραγμένη… Αλλά δεν θυμάμαι τίποτα από το τι είχε συμβεί πριν ή μετά την σεξουαλική επίθεσή του, ούτε πως έφτασα στο σπίτι μου, ούτε πως ήταν οι επόμενες ημέρες στο σχολείο όπου εκείνος συνέχισε να είναι ο δάσκαλός μου…
Δεν το είπα ποτέ στη μητέρα μου και δεν θυμάμαι καν εάν και πως δικαιολόγησα το γεγονός ότι δεν θα έδινα εξετάσεις στο Πρότυπο Γυμνάσιο. Σίγουρα θυμάμαι όμως το συναίσθημα πως κάτι έχω κάνει εγώ λάθος που, προφανώς, με εμπόδισε να το αποκαλύψω…
Μετά από 5-6 χρόνια, η μητέρα μου με ενημέρωσε ότι ο δάσκαλος πέθανε, λέγοντάς μου: τον αγαπούσες! Μήπως θέλεις να πάμε στην κηδεία του; Πάλι δεν της αποκάλυψα τίποτα αλλά θυμάμαι ότι σκέφτηκα «Καλά να πάθει! Τώρα δεν θα μπορεί να κάνει τέτοια!» Και με θυμάμαι ακόμα να σκέφτομαι ότι ίσως θα ήταν ευχάριστο να πάω στην κηδεία…